Bywają noce, gdy patrząc na wieczorne, lub poranne, niebo możemy dostrzec niezwykle jasną, złocistą „gwiazdę”. Wydaje się inna niż wszystkie, jaśniejsza, majestatyczna, niezwykła. Aż się rwie na myśl i usta „Łał, co to?” Zazwyczaj obiektem przykuwającym naszą uwagę jest Wenus – planeta, a jednak gwiazda i to na wiele sposobów.
Olśniewająca blaskiem
Wenus jest najjaśniejszym obiektem na niebie zaraz po słońcu i księżycu. W odpowiednich warunkach jej światło wystarcza, by obiekty na ziemi rzucały cień. Dodatkowo ciepła barwa jej światła powoduje, że przyjemnie jest na nią patrzeć, a niewielka odległość od horyzontu sprawia, że łatwo rzuca się w oczy wisząc na wysokości naszego wzroku. Dodatkowo w swoim cyklicznym ruchu w przestrzeni ma zwyczaj pojawiać się i znikać w różnych częściach nieba. Jako olśniewająca królowa nocy, którą zdecydowanie jest, przez wieki inspiruje, zachwyca i rozkochuje w sobie ludzi obserwujących jej magiczny spacer po nieboskłonie. Wenus może i nie jest gwiazdą w technicznym znaczeniu tego słowa, ale jest gwiazdą w oczach patrzącego.
Gwiazda Zaranna
Gdy Wenus znajduje się blisko Słońca nie można jej dostrzec z ziemi, ale gdy powraca na nocne niebo jej charakter zmienia się zależnie od tego po której stronie Słońca się objawia. Wenus rozświetlającą wschodni horyzont krótko przed świtem nazywamy gwiazdą zaranną. Jej pojawienie się może być zaskakujące, gdy po 11-miesięcznej nieobecności po tej stronie nieba pojawia się nagle i wspina wysoko. W ciągu dwóch tygodni z ledwo zauważalnego punktu na horyzoncie tuż przed światem staje się pełną blasku królową, która na 8 miesięcy rozświetla poranne niebo zanim ponownie zanurzy się w objęciach Słońca.
To nagłe objawienie sprawia, że gwiazdę zaranną od wieków uważano za kobietę-wojowniczkę, która walczy o swoje i zdobywa to, czego pragnie. W czasach antycznych utożsamiana była z mezopotamską Inaną/Isztar, a w kręgu kultury greckiej z Afrodytą w jej ziemskiej odsłonie (Pandemos). Zrodzona z aktu seksualnego między Zeusem, a boginią ziemi Dioną, skupiona na pięknie, fizyczności, sensualności i ekspansji patronuje miłości w jej fizycznej formie.
Gwiazda Wieczorna
Po okresie porannego panowania, Wenus na niebie, powraca w końcu w słoneczny blask, w którym pozostaje długo i wyłania się z niego ospale po przeciwnej stronie nieba. I tak jak gwiazda zaranna wznosiła się 2 tygodnie, by świecić przez 8 miesięcy, gwiazda wieczorna wznosi się przez 8 miesięcy, by w przeciągu 14 dni zniknąć nagle z wieczornego nieba biegnąc prosto na spotkanie ze Słońcem.
W tej fazie swojej podróży po niebie Wenus objawia nam swoją delikatniejszą twarz. W mitologii greckiej uosabiana przez Afrodytę Uranię, tą która wyłoniła się z morskiej piany. Piękno i miłość, których poszukuje, nie są z tej ziemi. Eteryczna, ulotna, wpatrzona w niebo, tęskniąca za ukochanym, za absolutem. Nic dziwnego, że tak niechętnie opuszcza wszechogarniające lśnienie Słońca i tak spiesznie powraca w jego objęcia. Gdy na wieczornym niebie dostrzegamy jej urocze światło, ona wcale nie spogląda ku nam, lecz dalej i głębiej, a tęsknota rozpala jej blask dodając jej sił.
Ochronny pentagram
W ciągu 8 lat Wenus spotyka się ze słońcem 5 razy jako gwiazda zaranna i 5 razy jako gwiazda wieczorna. Gdyby zaznaczyć miejsca na niebie w których dochodzi do tych spotkań wyłania się fascynujący kształt.
Na powyższym obrazie ziemia znajduje się niezmiennie w środku i patrzymy na nią od strony bieguna. Żółty krąg to droga słońca widziana z punktu wysoko ponad biegunem ziemi. Żółte kropki to pozycje Słońca w momencie, gdy Wenus staje w jednej linii ze słońcem i ziemią. Gdy Wenus znajduje się pomiędzy ziemią, a słońcem, rozpoczyna się faza gwiazdy zarannej, rodzi się fizyczna, ziemska Wenus, zaznaczona na obrazie niebieskimi punktami. Gdy Wenus kryje się za słońcem, rozpoczyna się faza gwiazdy wieczornej, rodzi się Wenus niebiańska, zaznaczona tu pomarańczowymi punktami.
Natomiast gdy połączymy na tym obrazie punkty spotkań Wenus i Słońca dostrzeżemy kolejny rodzaj gwiazdy, którą tworzy Wenus. Pentagram. A Nawet dwa.
W swojej podniebnej podróży Wenus tworzy więc wokół ziemi ochronny symbol pięcioramiennej gwiazdy. Jeden blisko, drugi daleko. Jest to możliwe dzięki temu, że jej rytm spotkań ze Słońcem (5 spotkań na 8 lat) jest bliski boskiej proporcji, geometrycznej zależności będącej nie tylko podstawą konstrukcji pentagramu, ale także obecną w harmonijnych kształtach roślin, czy muszli.
Gdzie jest teraz Wenus?
W momencie pisania tego artykułu Wenus zbliża się do koniunkcji ze słońcem 4 czerwca 2024, po której wyłoni się jako gwiazda wieczorna. Najwcześniej będzie można jej wypatrywać na zachodnim horyzoncie tuż po zachodzie słońca 10 Lipca 2024. Największą jasność osiągnie jednak dopiero 17 Lutego 2025. Będziemy mieć więc jeszcze dużo okazji by podziwiać ją na wieczornym niebie.
Niezależnie od tego, kiedy czytasz ten artykuł, zawsze możesz sprawdzić na jakim etapie swej podróży między Słońcem a Ziemią jest Wenus zaglądając na stronę Astro-Seek.
Comments